அட்வைஸ்னு சொல்ல மாட்டேன்!

இன்றைய காலகட்டத்தில் நம்மில் பலரும் பெற்றோரை ஊரில் விட்டு விட்டு பிற நகரங்களில் அல்லது பிற நாடுகளில் இருக்கிறோம்.

அவர்களுக்கு தனிமை தெரியாமலிருக்கவும் நாம் தள்ளி இருந்தாலும் மனதளவில் அவர்களோடேவேதான் இருக்கிறோம்கிற ஒரு பாதுகாப்புணர்வை அவர்களுக்கு கொடுப்பது ஒவ்வொரு பிள்ளையின் குறைந்தபட்ச பொறுப்பு என்றே நினைக்கிறேன். தங்களோடவே அவர்களை வைத்துக் கொள்ளும் பொருளாதார நிலையும் பெற்றோருக்கு நம்மோடு வந்து தங்கிக்கொள்வதில் விருப்பமும் இருந்தால் நம் பெற்றோர்களுடன் இணைந்திருப்பதே ஒவ்வொரு பிள்ளையின் உரிமை. ஏன் "உரிமை"ன்னு சொல்றேன்னா "கடமை" என்ற வார்த்தை அன்புக்கு உரியது அல்ல. அன்பு உரிமையானதாக இருக்க வேண்டுமே தவிர கடமைக்காக இருக்கக் கூடாது என்பது என் கருத்து.

நாம் பெற்றோருடன் இணைந்திருக்க முடியாத சூழ்நிலையில் நாம் சில விஷயங்களை கவனத்தில் கொண்டு நடந்தால் எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும். எல்லோருக்கும் தெரிந்த விஷயம்தான். ஆனால் பிசியான இயந்திர வாழ்க்கையில் மறந்து விடுகிறோம். அதை ஞாபகப்படுத்தவே இந்த பதிவு.

அவரவர் பொருளாதார மற்றும் வாழ்க்கைச் சூழலுக்கு ஏற்ப தினந்தோறுமோ வாரம் ஒருமுறை அல்லது இருமுறையோ தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு பேச வேண்டும். எல்லாரும் இத செய்துக்கிட்டுத்தானே இருக்கோம்னு நினைக்கத் தோணும். ஆனால் ஏதோ அவசர வேலை அல்லது ஏதோ சூழ்நிலையால் பேச முடியாவிட்டால் ஒருநிமிடம் அவர்களை தொலைபேசியில் கூப்பிட்டு பின்னர் பேசுவதாக சொல்லி விட்டால் அவர்களுக்கும் நிம்மதி.

நமக்கு இது சிறிய விஷயமாக இருக்கும். ஆனால் வழக்கமான தொலைபேசி அழைப்பு தாமதமாகும் போது வயதானவர்கள் நிச்சயம் பதற்றமடைவார்கள். அதை தவிர்ப்பது நலம்.

குழந்தைகளையும் தாத்தா பாட்டியோடு பேச ஊக்கப்படுத்த வேண்டும். அதற்காகவவது பிள்ளைகளுக்கு தாய்மொழியில் பேசக்கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும். இன்று வெளிநாட்டில் உள்ள குழந்தைகள் அழகாக தாய் மொழியில் பேசுகிறார்கள் என்பதைப்பார்க்கும் போது சந்தோஷமா இருக்கு.

நம் பெற்றோர் வழக்கமான செக்கப்புக்கு போகும் டாக்டரின் தொலைப்பேசி எண்ணைத் தெரிந்து கொண்டு இரண்டு அல்லது மூன்று மாதத்திற்கு ஒருதடவை அவர்களது உடல்நிலை பற்றி விசாரித்து தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். இப்போது பல டாக்டர்கள் இதை ஊக்கப்படுத்துகிறார்கள். நாம் இப்படி செய்யும் போது பெற்றோர், தன் பிள்ளை தூரத்தில் இருந்தாலும் நம் மீது அக்கறை கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை அவர்களுக்கு உணர்த்தும். நிச்சயம் அது அவர்களுக்கு மனத்தெம்பைக் கொடுக்கும். நமக்காகவாவது தங்கள் உடல்நிலையை நன்றாக கவனித்துக் கொள்வார்கள்.

நம் வேலையைப்பற்றியும் வாழ்க்கைச்சூழலைப்பற்றியும் அவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும். அப்போதுதான் தங்கள் குழந்தையின் (ஏழுகழுதை வயசானாலும் நாம் அவர்களுக்கு குழந்தைதான்) வேலைப்பளுவும் லைஃப்ஸ்டைலும் பிரச்சினைகளும் தெரிய வரும். புரிந்து கொள்வார்கள். அதற்காக எப்போதும் புலம்பிக் கொண்டிருந்தால் சலிப்பு தட்டி விடும்.

வயதாகும் போது தாம் ஒதுக்கப்படுகிறோமோ என்ற எண்ணம் வருவது இயல்பு. அதை அதிகமாகிவிடாமல் பார்த்துக் கொள்வது நம் பொறுப்பு. இனிமையான வார்த்தைகளும் நம் வாழ்வில் முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கும் போது அவர்களை கலந்தாலோசிப்பதும் அந்த வேலையை செய்து விடும். அவர்கள் சொல்லும் ஆலோசனையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத நிலை வரும் போது பக்குவமாக ஏன் அந்த ஆலோசனையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியலைன்னு விளக்கமா சொல்லிட்டோம்னா கண்டிப்பா ஏத்துக்குவாங்க.

கடைசியா பெற்றோருக்கும் ஒரு வார்த்தை. உங்கள் குழந்தைகள்தான் ஆனால் தனி மனிதர்கள் என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். உங்களுக்கு அவர்களிடம் ஏதேனும் வருத்தம் இருந்தால் அவர்களிடமே நீ இது செய்வது எனக்கு பிடிக்கவில்லை எனக்கு கஷ்டமா இருக்குன்னு மெதுவா அன்பா அவர்களை குற்றம் சாட்டாமல் சொல்லிவிட்டால் இருவருக்கும் பிரச்சினை இல்லை. அதை விட்டு மூன்றாம் மனிதரிடம் இதை சொன்னால் அதற்கு கண் காது மூக்கு எல்லாம் முளைத்து உங்கள் பிள்ளைகள் காதை எட்டும். தேவையற்ற மனசங்கடங்கள் உருவாகும்.

ரொம்ப அறுத்துட்டேன்னு புரியுது. ஆனால் இன்றைய காலகட்டத்தில் பல பெற்றோர்கள் தனிமையில் இருந்து, நாம் அறியாமல் செய்யும் சில தவறுகளால் மனம் வருந்துவதைக் கண்கூடாக பார்த்திருக்கிறேன். பிள்ளைகளுக்காக மேலே சொன்னவை அனைத்துமே பெற்றோர் தங்கள் பிள்ளைகளிடம் தாங்கள் எதிர்பார்ப்பதாக சொன்ன விஷயங்கள்தான். புதிதாக நான் ஒன்றுமே சொல்லவில்லை.